Jezelf mogen zijn, wie je bent

foto Kristel Binnemans

De hele dag door pas je jezelf aan, door te voldoen aan wat anderen van je verwachten. Ze vinden je stil, een beetje vreemd.

Aan de buitenkant lijkt alles prima, maar vanbinnen is er chaos in je hoofd en je vraagt je af of er ergens een plek is waar je gewoon jezelf kan zijn, zonder je te moeten afvragen of je het goed doet.

Bij anderen lijkt het vanzelf te gaan, spontaan een “goedemorgen” zeggen, daar denk jij over na!

Er klopt iets niet: iemand maakte al eens de opmerking dat het misschien het autisme is, niet het beeld dat de buitenwereld kent, maar het stille, subtiele autisme, en je vraagt je af: hoe overleef je dit?

Aan de buitenkant perfect, vanbinnen leeg.

De zoveelste gedachte: “er is iets mis met me”. Die job die je zo graag wou, terwijl jij altijd loyaal bent en doet wat er van je gevraagd wordt. "Wat heb ik niet goed gedaan?" "Ik begrijp het niet?" Je deed wat er van je gevraagd werd, wat willen ze nu nog meer? … weer die teleurstelling. De muziek die galmde als lawaai, gemengde geuren, flikkerend licht… en je hield vol. Bij thuiskomst plof je in je zetel en er volgt niets meer. Alsof de dag alles uit je zuigt; zoals een spons neem je alles op.

Altijd bang om het fout te doen.

Laatst op een feestje… iedereen praatte met elkaar en je lacht een beetje mee, maar in je hoofd ben je alleen maar bezig met bedenken: “Waar pik ik in en wat zeg ik, iets wat interessant genoeg is”. Je twijfelt aan alles wat je doet; zelfs met mensen die je kent, vraag je je af: “Doe ik nu iets verkeerd?” Eén opmerking van een collega wanneer je niet door hebt waar je je mok zet na de koffiepauze. Op het aanrecht, in de afwasmachine… wat wordt hier van je verwacht? Je wordt er boos van. "Weer eens niet gelukt, zie je wel," opnieuw snap je het niet en het enige waar je aan kan denken is: “Wat doe ik hier eigenlijk?” “Wanneer kan ik hier weg?” Geen idee hoe je hulp hierbij vraagt; het gaat zelfs aan je voorbij dat je dat zou kunnen doen.

Ze begrijpen je toch niet – onbegrepen in een wereld van goedbedoeld advies.

Wat je voelt, hoe je denkt… niemand begrijpt je. Je bent mentaal kapot. Vandaag nog een opmerking en je werd emotioneel. Je wilde het uitleggen, écht zeggen wat het met je deed, maar je vond niet de juiste woorden; ze bleven steken en je kreeg al eens te horen: “Doe niet zo moeilijk, doe eens normaal”. Je voelt de frustraties opborrelen… Je slikt weg, dus je zwijgt maar weer. ‘s Nachts lig je wakker van wat je had willen zeggen. In je hoofd draait het gesprek duizend keer terug. Je wil uitleggen hoe het werkt, maar hoe begin je daaraan? Niemand wil luisteren, wel goedbedoeld advies geven, waar je niks mee kunt. Ze begrijpen je toch niet.

foto matroesjka's

Veranderingen, tegenslagen en verdriet… het blijft lastig.

Je had het eindelijk onder controle. Je wist wat je te doen stond. Je zag het al helemaal voor je en dan kom je in de supermarkt en opeens ligt alles op een andere plek. Jij wist precies waar alles stond. Totale paniek, error! Of die reorganisatie op je werk… nieuwe collega’s, andere taken, onduidelijke afspraken. Jij vraagt je af: “Waarom moet dit nu weer?” Terwijl anderen het “erbij nemen”, loop jij verloren. Een project waar je je ziel in stak, dat ineens stopt. Een vriendschap waarbij hij niet meer reageert op je berichten; jij blijft erin hangen: “ik wil gewoon dat het blijft zoals het was.”

Alsof je niet gemaakt bent voor deze wereld.

Veranderingen, onverwachte situaties, sociale uitjes… ze hakken erin. Je wil zo graag dat het vanzelf gaat, zoals bij anderen. Maar het kost je zoveel moeite. En als het weer niet lukt, denk je: “zie je wel, ik ben gewoon niet goed genoeg.” Je voelt je alleen. Alles geprobeerd en je durft amper nog buiten te komen. Hoe lang hou je dit nog vol? Je vraagt je af: “Wanneer ga ik me nu eindelijk eens normaal voelen?” Je bent slim, gevoelig, plichtsgetrouw. Op papier heb je alles: werk, huis, relatie. Maar het voelt leeg. Zwaar. Alsof je elke dag een onzichtbare rugzak meesleurt. Niemand die écht snapt hoe zwaar het is om gewoon te leven. Je wacht op de dag dat het vanzelf minder voelt!

Wat als je blijft wachten?

Soms denk je: “Wat als dit nooit stopt?” Wat als je over tien jaar nog steeds aan het overleven bent, aan het aanpassen, aan het zoeken hoe anderen het wel doen? Je voelt nu al hoe het je leegzuigt. Hoe je elke dag net genoeg kracht bij elkaar raapt om te functioneren. Je hebt al zoveel geprobeerd; je vreest het moment waarop het écht fout gaat. Hoe lang nog? Je bent bang voor het moment dat je instort, je lichaam niet meer wil, je hoofd het opgeeft, je werk verdwijnt en de relaties die er zijn verbreken… en je alleen achterblijft. Buiten komen doe je alsmaar minder en je geraakt meer en meer geïsoleerd. Niet omdat je dat wil, maar omdat er geen andere uitweg meer is. Waar begin je? Als je hoofd zo vol zit?

Zorg dat je niet langer dient te overleven, maar ademruimte leert creëren voor jezelf.

Zo ver laat je het toch niet komen?