Aan de buitenkant perfect, vanbinnen leeg.
De zoveelste gedachte: “er is iets mis met me”. Die job die je zo graag wou, terwijl jij altijd loyaal bent en doet wat er van je gevraagd wordt. "Wat heb ik niet goed gedaan?" "Ik begrijp het niet?" Je deed wat er van je gevraagd werd, wat willen ze nu nog meer? … weer die teleurstelling. De muziek die galmde als lawaai, gemengde geuren, flikkerend licht… en je hield vol. Bij thuiskomst plof je in je zetel en er volgt niets meer. Alsof de dag alles uit je zuigt; zoals een spons neem je alles op.
Altijd bang om het fout te doen.
Laatst op een feestje… iedereen praatte met elkaar en je lacht een beetje mee, maar in je hoofd ben je alleen maar bezig met bedenken: “Waar pik ik in en wat zeg ik, iets wat interessant genoeg is”. Je twijfelt aan alles wat je doet; zelfs met mensen die je kent, vraag je je af: “Doe ik nu iets verkeerd?” Eén opmerking van een collega wanneer je niet door hebt waar je je mok zet na de koffiepauze. Op het aanrecht, in de afwasmachine… wat wordt hier van je verwacht? Je wordt er boos van. "Weer eens niet gelukt, zie je wel," opnieuw snap je het niet en het enige waar je aan kan denken is: “Wat doe ik hier eigenlijk?” “Wanneer kan ik hier weg?” Geen idee hoe je hulp hierbij vraagt; het gaat zelfs aan je voorbij dat je dat zou kunnen doen.
